U jučarašnjem tekstu govorili smo o prošlom i sadašnjem trenutku srpskog klubskog fudbala kada je u pitanju funkcionisanje ligaških takmičenja. U narednim redovima ponudićemo konstruktivne predloge koji bi u dogledno vreme mogli da daju pozitivne rezultate.

Poučan primer može biti reorganizacija liga u susednoj Hrvatskoj. Prema predlogu NSH formirala bi se Elitna liga (10 klubova), Prva HNL (12 klubova), Druga HNL(16 klubova) i pet Tećih regionalnih liga (Osijek, Varaždin, Zagreb, Rijeka I Split). Prema novom Zakonu o sportu, HNS mogao bi odmah da primeni novi sistem takmičenja, ali neće žuriti jer nemaju razloga za to i njihov predlog za reorganizaciju biće podvrgnut javnoj raspravi u kojoj će učestvovati svi validni faktori kako bi se donelo najbolje rešenje u interesu hrvatskog fudbala.

Po ugledu na gore navedeni primer i njima slična, kao kompromisno rešenje nudimo model za formiranje novog profesionalnog ranga - Druge lige, sastavljene po teritorijalnom principu, na severnu i južnu grupu, koje bi u startu brojale po 12 klubova. “Severna” liga popunjavala bi se klubovima koji se nalaze pod igerencijom FSB i FSV, dok bi “južna” popunili klubovi sa srpskoligaškog “Zapada” i “Istoka, odnosno ekipe koje su izgubile prvoligaški status. Lige bi se formirale od bivših prvoligaša i po pozivu od zainteresovanih klubova.

Novoformirana Druga liga brojala bi u početku po 12 klubova, tako da bi se dalje popunjavala sukcesivno, eventualnim smanjenjem Super i Prve lige. Po zamisli prva sezona, zbog manjeg broja klubova, prvenstvo bi se igralo trokružno (33 kola). Formiranjem Druge lige svi bi dobili, pored toga što bi mogli računati na deo finansijskog kolača od strane FSS. Takmičenje bi se učinilo efikasnijim i racionalnijim, koncentrisao bi se kvalitet i ostvarile uštede po pitanju putnih troškova. Na kraju nije svejedno da li je klub profesionalni drugoligaš ili amaterski srpskoligaš. Ako ništa drugo, treći rang bi doneo pravo osveženje i vratio navijače na stadione.

U ranijim komentarima povodom objavljivanja feljtona, provejavala je zabrinutost za stanje u srpskom fudbalu. Komentari su bili uglavnom kritički na račun ljudi koji vode naš fudbal. Mnogi kao lek za rešavanje nagomilanih problema vide u privatizaciji klubova, i dolaska novih i nekompromitovanih ljudi, vremenskom ograničenju mandata i sl. Apostrofira se pozitivan primer mađarskog, pa i hrvatskog modela, koji su nas prevazišli u organizacionom i finansijskom smislu.