Piše: Tomo MARIĆ

Olovka piše srcem, ma kako čovek bio (ne)raspoložen, pogotovo kada je riječ o fudbalu, iz prostog razloga što se on igra srcem, njemu se pripada srcem, za fudbal se navija srcem (i dušom!)… toj čaroliji niko nije odolio, i neće!
Svojevremeno mi je jedan od najomiljenijih Banjalučana “čika Jovica”, Jovan Cvijetić, otac čuvenog gimnastičara i priznatog arhitekte Ranka Cvijetića, pričao kako je ranom zorom stizao u red ispred “Politikine trafike”, tik uz hotel “Palas”, da bi čitao izvještaj Bore Jovanovića o putu reprezentacije Jugoslavije parobrodom za Montevideo, a kasnije i o svim zanimljivostima sa prvog Svjetskog prvenstva odigranog u Urugvaju.
Govorio je o tim danima s velikim užitkom i brojnim pojedinostima, svega se sjećao, iako je već uveliko gazio 90. godinu života. Znam sigurno šta bi me danas pitao:
-Ima li sada u reprezentaciji Srbije igrača poput Tirketa i Moše?
Obožavao je tu dvojicu fudbalskih majstora i sve druge fudbalere kasnije od Pelea, Puškaša, zatim Milce Novakovića, velikana banjalučkog fudbala u Kraljevini Jugoslaviji, do Todora Veselinovića i Dragana Džajića upoređivao je s njima. Poslije Džajića, za “čika Jovicu” nije bilo igrača ravnog Blagoju Marjanoviću i Aleksandru Tirnaniću.
(Od Motevidea minulo je 88 godina, juče je još uvijek na ulaznim vratima brojnih banjalučkih kafića bila naslovna strana “Sportskog žurnala”, na kojoj je dominirao junak Aleksandar Kolarov i naslov “Zlatna levica”; možda i za pokoj duše “čika Jovice”. Amin!)
Šta bi me, opet, pitao nezaboravni fudbalofil i doktor medicine od ugleda Mihailo Andrejević “Andrejka”, jedan od utemeljivača “svjetskog fudbala”, koji je bio direktan akter kao visoki fudbalski funkcioner na svim smotrama od Olimpijade, Evropskog šampionata, prvenstava svijeta, velikih revijalnih utakmica na kojima je igrala reprezentacija planete? Možda ne bi ni tražio nikakav odgovor, bar kako sam ga ja doživio, kroz sjajnu odigranu ulogu Vojina Ćetkovića, u serijalu “Montevideo, Bog te video”: veliki laf, gospodin prve vrste, takvi nikad ne postavljaju pitanja. 
Šta smo mi učinili da se trajno sačuva uspomena na tog velikog čovjeka u fudbalu i medicini, koji je u obje ove oblasti toliko toga dobrog učinio za Srbiju? Još je živa njegova živopisna i romantična Čubura, ali Čuburu niko ništa ne pita. I tako, da nije bilo novinara Vladimira Stankovića, po čijoj knjizi je i napisan scenarij, te sjajna glumačka ekipa okupljena oko Dragana Bjelogrlića u projektu “Montevideo...” sve bi prekrio zaborav, zimzelen i šaš. 
Zbog toga, i mnogo čega još drugog, bar da ovdje, gdje se mi pitamo spomenemo imena svih onih koji su predaleke 1930. godine činili reprezentaciju Kraljevine Jugoslavije, cijeli svijet je znao da je to reprezentacija Srbije, i nikad više dostignuto treće mjesto na svijetu: Milovan Jakšić, Milorad Arsenijević, Ivica Bek, Momčilo Đokić, Milutin Ivković, Dragan Mihajlović, Đorđe Vujadinović, Dragutin Najdanović, Branislav Sekulić, Ljubiša Stefanović, Dragan Tošić, Aleksandar Tirnanić, Milan Stojanović, Teofilo Spasojević, Branislav Hrnjiček, Vlastimir Petković, Blagoje Marjanović, a selektor je bio Boško Simonović.
Fudbal je uvijek bio običan narod, teško onom ko toga nije svjestan: nema nam druge, u napad, Srbijo!

JUgoslavija 1930 FOTO: fifa.com